Klimmen, klauteren, geiten, beren ... en afzien!

Klimmen, klauteren, geiten, beren ... en afzien!

Vanmorgen begon onze hele dag hiken, we zouden er ongeveer 7 uur over gaan doen. Dat was de inschatting en planning, maar waar we niet op gerekend hadden was de beroerde route aangeving! We wisten wel dat het geen pad zou zijn, maar geen markeringen daar hadden we niet op gerekend. Wat wel bekend was, was dat we met een klim van 1.310 meter zouden beginnen. Een flinke kluif, maar daarna zou het voornamelijk dalen zijn. Nou niet dus ... 

In het begin hadden we halverwege de berg al door dat we niet goed zaten, alleen konden we niet terug. We waren namelijk over lossen stenen en grind steil omhoog geklauterd en dit kon absoluut niet veilig naar beneden. Berg op was het op sommige stukken al niet echt risicoloos. Gelukkig niets aan de hand, maar die optie verviel dus meteen. 

Spanning en sensatie op de berg, waar we eigenlijk in twee of drie uur op de hoogste top hadden moeten staan. Stonden wij na vier uur op de eerste top, helaas zouden er nog meer volgen. De 1.310 meter hadden we ook al gepasseerd, dus de eerste grens was al verlegd. Nog niets aan de hand, want na wat krachtvoedsel en genoeg water onderweg en wat rust, waren we er klaar voor. Het is maar goed dat we niet wisten wat er nog kwam. 

Arie, Esther, Mariska en ik waren één groepje en Marian en Cindy het andere (lees snellere) groepje. Maar na vier uur doken zij ineens achter ons op, zij hadden ook ergens een verkeerde afslag genomen. 

Voor ons uit zagen wij nog een enorme bergtop, daar moesten we ook nog steil naar boven. Met goede moed en veel puffen, hoopten we nu dan toch echt op de top uit te komen. De uitzichten onderweg waren wel schitterend! Als je rond keek zag je een tweekleurig turquoise meer, besneeuwde bergen, twee gletsjers en ruige rotsformaties. De geiten waren witte stipjes in de verte. 

Na de ‘top’ was het even bergafwaarts, maar daarna kon je weer geen kant op 😬. Dit begint vermoeiend te worden. Aan de linkerkant steile rotswanden met los grind, aan de rechterkant was het dal, maar niet waar we moesten zijn, dus jawel hoor ... weer bergop en flink ook. Arie en Marian waren eerst gaan kijken, zij lopen het makkelijkst, maar na tien minuten klimmen roept Marian dat we toch echt omhoog moeten. 

We hadden al zo’n vermoeden maar 🤬😰was wel de eerste gedachte. 

Eenmaal op de top worden we beloond met een 360 view en er worden volop foto’s gemaakt. Al juichend met twee handen in de lucht, een steentje leggen op het steenmannetje en met verschillende schitterende achtergronden. Kortom we zijn weer helemaal blij en als we dan ook nog een geitje van heel dichtbij zien, is het helemaal leuk. Het geitje loopt een tijdje voor ons uit, alsof hij ons de weg wijst, nou die hadden we eerder wel als gids willen hebben, haha. Hij of zij, zo goed heb ik de geit niet bekeken wordt als een fotomodel door iedereen op de foto gezet. 

Hé maar wacht eens ... waarom gaat onze gids nu weer berg op 😫. F******ck toch niet weer hè, jawel we ‘mogen’ nog een keer er flink tegenaan. 

Daarna is het dalen, hèhè dat zullen de kuiten fijn vinden. Ja dat vonden ze ook een tijdje, maar na een uur super steil dalen, vinden de voeten het een stuk minder. 

Op sommige stukken is het zo steil en glad van stof en steentjes, dat we één keer hand in hand als ‘kleuters’ naar beneden gaan. Helaas is daar geen filmpje van gemaakt haha. Het mooie was wel dat toen we een heel eind verderop ineens een Grizzlybeer met twee kleintjes zagen lopen, we meteen naar onze camera’s grepen. Onze slinger was abrupt gestopt!

Omdat het landschap nu over ging in struikjes, moesten we weer klappen, roepen, zingen om ons kenbaar te maken voor de beren. We hebben nog heel wat geitenpaadjes gelopen, voordat we een vaste route met duidelijk pad bereikten. 

De knieën begon ik toch echt te voelen van al het steile dalen. En dat is voor mij uniek, want ik heb hier eigenlijk nooit last van. 

Op het laatst was mijn tempo gehalveerd, van waar ik mee begonnen was. En toen ik na 9 uur klimmen en dalen (hiking voor gevorderden) eindelijk onze gids en busje zag was ik hééél blij. Één van onze groep heeft haar knie echt zwaar overbelast en een ander heeft door het stof en steentjes waarschijnlijk tijdelijk een klein krasje op haar oog. Een flink pittige tocht was het dus wel.

Om effe een beeld te geven: 

Anderhalf tot twee zo zwaar als de klassieker in Zwitserland of als de eerste militaire route van de Salkantay in Peru, of als een Strong Viking Run. Voor degene die bij de routes waren, die weten het dan wel. Het kan natuurlijk ook zijn dat je als je in de 30 bent een stuk gemakkelijk loopt dan nu 😂😂😂. Hoewel de SVR toch nog niet zo lang geleden is. 

Eenmaal op de camping strompelen we als oude omaatjes (mmm waar heb ik dit eerder gedaan Dirja?🤔) op onze slippers rond. Een douche is heerlijk en het wordt niet laat vanavond. Ik ben erg benieuwd hoe ik morgen op sta, of eigenlijk hoe het gaat na de lange busreis morgen! 

Maar dat lezen jullie weer in een volgend verhaal! 

Yvx